D-mary

بنویسم ک تقریبن یک ماه و چند روزی از کارمند شدنم میگذره . البته ن تو حیطه ای ک درس میخونم البته. تو این یک ماه فشارای جسمی ک بماند و دو هفته ی اول دو شیفت کار میکردم ، اما بعدش بُعدِ روانیش بیشتر شد . این خصلت ک بلد نیستم حاشیه دار باشم بدردم خورد اما کار کردن تو شهر کوچیک ک همه میشناسنِت اونم ن تو موقعیتی ک دلت میخاد ، از بدترین و شایدم بهترین کارایی بود ک کردم . فک میکنم ک اگ ادامه اش بدم ، یکی از بزرگترین ترس های روانیی رو کنار زدم

برگام . دیگ اینجام با وی پی ان میاد بالا

یه معجونی ب خودم زدم که دیگ هیچی از هیچکی یادم نمیاد ‌. :چشمک زدن .

از باگ های بچه وسطی بودن همینقد بگم که هیچوقت هیچ چیز مختص به تو نیس ((= مثلن دیروز یه دسته گل صورتی گرفتن ، به مناسبتِ بنده (((=. اما بعد دیدم نصفشو ، یه ساعت قبلش داده بودن به اون یکی فرزندشون (((=

هیجان انگیز میدونی چیه ؟ یه بلیطِ مجانی به سئول ‌ . دیگ تنها چیزیه ک این روزا هنو رغبتم بهش خشک نشده . اما نمیدونم مثلا دو سال بعد ، همین یذره رویا ته دلم میمونه یا اینم میپره و میره ((:

و بعدشم به خودم اومدم و دیدم متاسفانه غم ، با هیچ چیز حل شدنی نبود . ن میشه توی چاییِ گرم عصرونه حلِش کرد و نه با جیغ زدن روی ترن هوایی یا اختاپوسِ چرخان ‌. غم یه موجودِ مستقل . ی موجودی که هر موقه دلش بخاد میاد میشینه ورِ دلت و ن میشه ازش فرار کرد و ن میشه بخاطر حضورش غر زد . چون خودِ حضور معنیش غم بود و غم ، عامل ِ حضور . پس بقولِ ایشون معرفی میکنم: دوستان ، غمِ من . غمِ من ، دوستان!

امروز حس کردم چقد هیچی امن نیس . نَ مکان ها ‌ نَ ادم ها . ینی میدونی مثلن من قبلنا وقتی ۱۳ سالم بود فک میکردم اون چترومِ خودمونیمون ، تا ابد میمونه اما یادمه دو سال بعدش ، دیگ هیچی ازش نبود . یا مثلن بزرگتر شدم ، دیگ ادم هایی ک تو یک مکان خاص بودن ، دیگه نبودن ‌ . در حالیکه فک کردم اون نقطه همیشه جای اون هاست و اون ها همیشه در همون نقطه ی همیشگی . یجور تعلق . اما حتی دیگ دیدم جای خودمم امن نیس . تصویر هام امن نبودن . هیچی . بی ثباتیِ محض در عینِ قابل اعتماد بودن .

دیگِ امروز قرار شد برم داخل و بگم فلانی زنده اَس ؟ ! دقیقا میخواستم برم که یِ غریبه تر وارد شد :/

دارم فک میکنم کلا چند تا نابینای ایرونی وجود داره از طرفی من ب چند تاشون میتونم دسترسی داشته باشم :/ برید کنار خیلی درگیر شدم ://

عَ . یلدای پارسال چ فازی داشتم خُ دایی . چ کوچولو طور . بیخیال . داشتم دالِ دوست داشتن میخوندم . بنظر وحدانی خیلی میفهمه (: