خب من دارم به این فکر میکنم که چرا تا کسی فوت میکنه این همه آشنا/ دوست/ رفیق شفیق پیدا میشه که در مدح و ستایشش متن بنویسن و استوری/پست کنن، آیا اون آدمی که فوت شده چیزی متوجه میشه؟ یا آیا فقط برای خودشون مینویسن که حرف‌های نزده‌شونو گفته باشن؟ بهتر نبود و بهتر نیست قبل اینکه اتفاق ناخوشایندی بیفته از زندگی و معاشرت با آدمایی که دوستشون داریم لذت ببریم و همه ناگفته‌ها رو که نگه داشتیم و بگیم؟