از تبار❤️ آدم

آن زلفِ بلندش شده داری به گلویم
قاتل چو شَوَد یار، کَس و کار نداریم

ما زخمْ چو خوردیم زِ دلدارِ دلِ خود
در خانه ی دلْ حسرتِ دیدار نداریم

هردَم نکند دلْ هوسِ عشقِ جدیدی
در مسلکِ عشق، رغبتِ تکرار نداریم

این عطرِ خوش از یاسِ دلِ ما شده برپا
در باغِ دل آن حیله و عطّار نداریم

در میکده ی ما که هوایش شده انسان
هِی نوش کن و مست ، که اخطار نداریم

چون غم به دلت اُفتد و آیی به بَرِ ما
در خانه بجز لذّتِ دیدار نداریم

گوییم که معشوق یکی باشد و جز او
گوشی شنوا ، مَحرمِ اسرار نداریم

ما در دلِ خود یار ستمکار نداریم
عاشق کُشی و قلبِ دل آزار نداریم

او که حالا صاحبِ غم خانه ای ویرانه است
قبلِ رفتن خانه ی خود را چرا سوزاند و رفت؟

حسرتم شد همدمی که لحظه ای درکم کند
معنیِ تنها شدن را کاملاً فهماند و رفت